عنکبوت که به دنبال مهاجرت به محیطی متفاوت است، سه تا چهار برابر بیشتر احتمال دارد که زنده بماند، در صورتی که به خودی خود برود، نه به عنوان بخشی از یک گروه.
جسیکا پرسل، استادیار حشره شناسی در دانشگاه کالیفرنیا، می گوید: «این یک نتیجه بسیار شگفت انگیز است که از شهود دیرینه مبنی بر اینکه حرکت به عنوان یک گروه باعث افزایش نرخ بقا (برای موجودات اجتماعی می شود) فاصله می گیرد. ریورساید، که یکی از نویسندگان مقاله ای است که به تازگی در مورد این موضوع منتشر شده است.
یکی از دلایل احتمالی اینکه عنکبوت‌های منفرد بهتر از گروه‌ها رفتار می‌کنند این است که مهاجران تک قلو که وارد یک کلنی بومی موجود می‌شوند، احتمال کمتری دارد که صفات کلونی را که بقای کلنی را تعیین می‌کند، کنار بگذارند. در این مورد، خصیصه‌ای که در تعیین بقای کلنی مهم‌تر به نظر می‌رسد، حفظ ترکیب مناسبی از «تیپ‌های شخصیتی» مطیع در مقابل تهاجمی در کلنی است. محققان قصد دارند آزمایش‌های بیشتری را برای تمایز بین این و سایر علل احتمالی این الگو انجام دهند.
سازگاری محلی حیوانات از دیرباز موضوع اصلی در اکولوژی و تکامل بوده است، زیرا ویژگی‌های تطبیقی و تخصصی می‌توانند به گونه‌ها اجازه گسترش به محیط‌های جدید را بدهند که به نوبه خود می‌تواند به ارتقای تنوع کمک کند.
تحقیق در اینجا بر روی گونه Anelosimus studiosus متمرکز شد که در مناطق معتدل و گرمسیری در آمریکای شمالی و آمریکای جنوبی یافت می شود. این یکی از حدود 30 گونه عنکبوت با بیش از 40000 گونه است که اجتماعی است، به این معنی که با سایر گونه های مشابه زندگی طولانی مدت دارد.
محققان عنکبوت ها را در چهار مکان در تنسی و ویرجینیا جمع آوری کردند و آنها را به آزمایشگاه آوردند تا نوع شخصیت آنها را تعیین کنند - مطیع یا تهاجمی. آنها از روش‌های مختلفی برای آزمایش تیپ‌های شخصیتی عنکبوت‌ها استفاده کردند، از جمله اینکه آیا عنکبوت‌ها با عنکبوت‌های دیگر جمع می‌شوند یا خود را به‌عنوان تنهای پرخاشگر منزوی می‌کنند، عنکبوت‌ها با چه سرعتی به طعمه حمله می‌کنند، و چگونه هنگام آشفتگی واکنش نشان می‌دهند.
پس از تعیین تیپ شخصیتی و علامت گذاری جداگانه عنکبوت ها، آنها به میدان بازگردانده شدند و به مدت سه ماه تحت سه سناریویی که محققان در حال مطالعه بودند تحت نظر قرار گرفتند.
این سناریوها عبارت بودند از: (1) عنکبوت های منفرد در یک محیط خارجی قرار گرفتند. (2) عنکبوت های منفرد با مستعمرات بومی خود که در یک محیط خارجی قرار گرفته اند. و (3) عنکبوت های جداگانه در یک مستعمره از قبل موجود در محیط خارجی قرار می گیرند.
در حالی که محققان بر اساس اینکه یک فرد یا گروه پیوند شده است، تفاوت هایی در میزان بقا پیدا کردند، دریافتند که شخصیت فردی به خودی خود بر میزان بقا تأثیر نمی گذارد.عنکبوت‌هایی که در محیط‌های متضاد با گروه‌هایشان جابه‌جا شدند، تقریباً به طور قطع محکوم به نابودی همراه با جفت‌های مستعمره‌شان در رویدادهای انقراض مستعمره‌ها بودند. در حالی که عنکبوت‌هایی که به تنهایی در محیط‌ها حرکت می‌کردند، صرف نظر از اینکه به گروه‌های از قبل موجود می‌پیوستند یا نه، نرخ بقای مشابهی با عنکبوت‌های بومی داشتند. محققان به این نتیجه رسیدند که عدم تطابق بین صفات مستعمره مستعمرات مهاجر و صفات مستعمره مورد علاقه در سایت جدید آنها احتمالاً مسئول این یافته ها است. یکی از پیامدهای این یافته‌ها این است که انتخاب در برابر ویژگی‌های کلنی خاص ممکن است از حرکت مهاجران در محیط‌ها جلوگیری کند که در نهایت می‌تواند شرایط مناسبی را برای گونه‌زایی ایجاد کند.
مقاله که در ژورنال Animal Behavior منتشر شده است، "زمینه اجتماعی، اما نه شخصیت فردی، زنده ماندن مهاجر را در یک عنکبوت با ساختار اجتماعی مختلط تغییر می دهد" نام دارد.
