دانشمندان سنکنبرگ تاثیر جاده های جنگلی قدیمی را بر تنوع گونه ها در جنگل های بارانی گویان مرکزی مطالعه کرده اند. آنها به این نتیجه رسیدند که جاده های ایجاد شده ممکن است برای دوزیستان مفید باشد و بنابراین نباید لزوما بسته یا به حالت طبیعی خود بازگردانده شوند. به عنوان مثال، شیارها در جاده‌های پر از آب انباشته می‌توانند به عنوان محل تخم‌ریزی قورباغه‌ها در دوره‌های خشک عمل کنند. این مطالعه اخیرا در مجله علمی Frontiers in Ecology and the Environment منتشر شده است.
دالان‌های قهوه‌ای که از سبزه‌های سرسبز عبور می‌کنند: معمولاً جاده‌هایی که جنگل‌های بارانی را قطع می‌کنند منظره خوشایندی نیستند. دکتر رافائل ارنست از مجموعه‌های تاریخ طبیعی سنکنبرگ در درسدن توضیح می‌دهد: «ما در حال حاضر تأثیر چنین جاده‌های جنگلی را بر تنوع گونه‌ای در میان دوزیستان مطالعه کرده‌ایم، و او ادامه می‌دهد: «با انجام این کار، ما از چشم پرنده دور شده‌ایم. به چشم انداز قورباغه نگاه کنید.
در میان چیزهای دیگر، تیم بین‌المللی دانشمندان پیرامون ارنست قصد داشتند دریابند که آیا احیای اکولوژیکی جاده‌ها اقدام معقولی برای حفظ تنوع گونه‌ها خواهد بود یا خیر. ارنست توضیح می دهد: "ما توانستیم نشان دهیم که آبی که در جاده ها نگهداری می شود می تواند به عنوان یک زیستگاه مهم برای تولید مثل قورباغه ها، به ویژه در دوره های خشکی عمل کند."
برای مثال، در شیارهای پر از آب یک جاده جنگلی استفاده نشده، محققان لانه هایی از گونه قورباغه درختی Hypsiboas boans را کشف کردند.محقق دوزیستان از درسدن می‌افزاید: «به‌ویژه در دوره‌هایی با آب‌وهوای نامناسب برای دوزیستان، یعنی در زمان‌های خشکسالی شدید، این زیستگاه‌های ثانویه مصنوعی می‌توانند بقای گونه‌های منفرد را تضمین کنند - از جمله گونه‌هایی که به طور بالقوه در معرض خطر هستند.».
با این حال، این مطالعه نباید به عنوان دعوتی برای ایجاد جاده های اضافی یا حتی برای قطع درختان شدید در جنگل های بارانی استوایی درک شود. "اولین برش هنوز عمیق‌ترین است و تنوع جنگلی اگر دست نخورده باقی بماند قطعا بهتر است. اما ما می‌خواهیم به این نکته اشاره کنیم که انواع جنبه‌های مختلف باید در چارچوب اقدامات احیا در نظر گرفته شود - بازگشت به "اصل" ارنست می‌گوید: شرایط همیشه بهترین جایگزین برای همه ارگانیسم‌ها نیست.
بنابراین، محققان توصیه می‌کنند که هنگام طراحی استراتژی‌های حفاظت و احیای محیط زیست، پتانسیل سازگاری موجودات را با زیستگاه‌های جدید اصلاح‌شده در نظر بگیرند.این امر در زمان تغییرات آب و هوای جهانی و تغییرات در شیوه های کاربری زمین از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
ارنست در خلاصه می‌گوید: «ما به وضوح به مطالعات بیشتری نیاز داریم که برای رسیدگی به تغییرات بلندمدت طراحی شده باشند تا بتوانیم تمام تعاملات موجود در اکوسیستم جنگل‌های بارانی را در طول بهره‌برداری و مدیریت آن درک کنیم، و او می‌افزاید. در غیر این صورت، این خطر وجود دارد که از گونه های فردی محافظت کنیم اما عملکردهای مهم زیست محیطی را در این فرآیند از دست بدهیم."
