هنگام مواجهه با پنیر کممبر رسیده یا بزی ولرم ماندن دشوار است: مردم آن را دوست دارند یا از آن متنفرند. فرانسه ممکن است کشوری باشد که بیشترین تعداد انواع پنیر را دارد (تقریباً 1600)، اما بسیاری از آنها از آن منزجر هستند. بیزاری یک عامل بسیار قدرتمند در دنیای حیوانات است: یک عنصر کلیدی برای بقا است، از این رو مطالعه مکانیسم های مغزی در بازی اهمیت دارد.
چرا پنیر؟ زیرا به نظر محققان بسیاری از مردم این نوع لبنیات را دوست ندارند. بنابراین آنها نمونه ای از 332 نفر را مورد مطالعه قرار دادند تا شهود آنها را بررسی کنند: پنیر در واقع غذایی است که اغلب باعث بیزاری می شود.6.0 درصد از پاسخ دهندگان را تحت تأثیر قرار می دهد، در حالی که تنها 2.7 درصد از افراد مورد آزمایش از ماهی و 2.4 درصد از گوشت های آماده شده بیزار هستند. در میان افرادی که از پنیر بیزارند، 18 درصد می گویند که نسبت به لاکتوز حساسیت ندارند. در 47 درصد موارد حداقل یکی از اعضای خانواده آنها پنیر را دوست ندارد. این ارقام نشان می دهد که منشاء ژنتیکی این بیزاری وجود دارد که ممکن است به عدم تحمل لاکتوز مرتبط باشد.
برای اینکه بفهمیم در مغز چه اتفاقی می افتد، پانزده نفر که پنیر دوست دارند و پانزده نفر که دوست ندارند انتخاب شدند و در یک مطالعه تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) شرکت کردند. آنها به طور همزمان در معرض تصویر و بوی شش پنیر مختلف و شش نوع غذای کنترل دیگر قرار گرفتند. آنها باید بیان می کردند که آیا بوی و منظره غذاها را دوست دارند یا نه، و آیا در آن لحظه می خواهند آنها را بخورند.
سپس محققان مشاهده کردند که پالیدوم شکمی، ساختار کوچکی که معمولاً در افرادی که گرسنه هستند فعال می‌شود، کاملاً غیرفعال بود در حالی که بو و تصویر پنیر برای افرادی که از پنیر بیزار بودند ارائه می‌شد، در حالی که فعال می‌شد. برای همه انواع مواد غذایی دیگرحتی شگفت آورتر، محققان مشاهده کردند که نواحی از مغز، گلوبوس پالیدوس و ماده سیاه، که در مدار پاداش شرکت می کنند (زمانی که ما چیزی را دوست داریم فعال می شود)، بیشتر درگیر افرادی است که پنیر دوست ندارند تا در افرادی که دوست دارند.. بنابراین، این ساختارها، که معمولاً در پردازش پاداش نقش دارند، ممکن است در پاسخ به یک محرک بد ایجاد شوند. برای توضیح این ماهیت دوگانه، محققان پیشنهاد می‌کنند که این نواحی شامل دو نوع نورون با فعالیت مکمل هستند: یکی مربوط به جنبه پاداش‌دهنده یک غذا، دیگری مربوط به ماهیت بد آن است.
این کار بینشی از نواحی مغزی را ارائه می دهد که با ارائه یک غذای بد به فرد فعال می شوند و نشان می دهد که مدار پاداش ممکن است انزجار را نیز رمزگذاری کند.
